Մի բեղավոր լոլոզ գյադա, ում վրիժառու հայերը լիաթոք ծաղրում էին, իր ու իր ազգի առաջ նպատակ դրեց ու վերջը հանեց իր հոր վրեժը: ՈՒ ընենց մոլեռանդորեն, անթաքույց նվիրված ու անկեղծ էնտուզիազմով է դա անում, որ ամոթալի նախանձ է առաջացնում: Մինչև վերջ, հնարավորն ու անհնարինը դախազ ստանում ա:
Իսկ մենք մեր հայրերի վրեժը բրթում ենք մեր որդիների վրա:
Կարևորը՝ կուռ պաթոսով, հնչեղ կոչերով, լուրջ փաստերով, խելացի վերլուծություններով, տղամարդավարի չկոտրվելով ու չհանձնվելով:
Արթուր Դեմիրճյան